Πληροφορίες

Βασίλης Μαθιουδάκης

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΡΕΥΝΑ

Το «ρακόρ» ως γενική έννοια είναι ο σύνδεσμος που γεφυρώνει δύο ή περισσότερες καταστάσεις προκειμένου αυτές ν’ αποκτήσουν νοηματική ή και πρακτική συνέχεια.

Έχουμε ρακόρ στο σινεμά (οπτικά, ηχητικά, ερμηνευτικά κλπ.) και έχουμε ρακόρ στις κατασκευές (υδραυλικά, σωληνώσεις κλπ.)

Αν προσέξουμε όμως καλύτερα, στην καθημερινότητα θα δούμε ότι η ζωή μας βρίθει από τέτοιους συνδέσμους. Ρακόρ χωρικά και ρακόρ χρονικά.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «υποθετική συνάφεια». Υποθέτουμε ότι ακολουθώντας τον συγκεκριμένο δρόμο, την συγκεκριμένη ώρα, θα φτάσουμε σε συγκεκριμένο προορισμό. Η υποθετική αυτή συνέχεια είναι ένα είδος ρακόρ.

Μάλιστα, τέτοιου είδους υποθέσεις τις προγραμματίζουμε καθημερινά, προκειμένου να διευκολύνουμε τη ζωή μας. Προγραμματίζουμε νοητικούς συνειρμούς που προέρχονται από υποθέσεις που δοκιμάζονται και ξαναδοκιμάζονται και ξανά... μέχρι αυτές να αποκτήσουν μοτίβο πραγματικότητας. Και τότε, τα ρακόρ γίνονται τα βασικά συστατικά οικοδόμησης πραγματικοτήτων.

Οι υποθέσεις όμως αυτές (ως σύνδεσμοι), εκτός από νοηματική συνέχεια δίνουν και κατεύθυνση. Κατεύθυνση και σκοπό όμως, τον οποίο εξυπηρετούν τα ρακόρ ή τα ρακόρ κατευθύνουν και δίνουν σκοπό;

Είναι σαν να έχουμε άπειρα παράλληλα ρυάκια, στα οποία τοποθετούμε συνδέσμους εκεί που θέλουμε, προκειμένου να δώσουμε την κατεύθυνση που επιθυμούμε, ενώνοντας τα προεπιλεγμένα ρυάκια. Ένα πλέγμα από τέτοιες ροές ίσως να είναι και η ζωή μας.

Το θέμα είναι, σαν μπαίνουμε σ’ ένα αυλάκι, γνωρίζουμε την κατεύθυνση που έχουμε πάρει; Αναγνωρίζουμε συνειδητά τους συνδέσμους αυτούς που δίνουν νοηματική, χωρική και χρονική συνέχεια στην υπάρχουσα πορεία της ζωής μας;

Περισσότερα: Ρακόρ

Πληροφορίες

Ομάδα Ονειρόκοσμος

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΡΕΥΝΑ

Εικόνα πρώτη

Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε -κάπου- ένα Κάτι. Το Κάτι αυτό είχε μόνον ένα μέλος με δυο «άκρα»  (ή κάπως έτσι…).  Δυο άκρα που επικοινωνούσαν στο κλειστό τους κύκλωμα αναριγώντας στον παλμό της αέναης ύπαρξής τους. Ήταν πολύ όμορφα έτσι που «κουβέντιαζαν» απολαμβάνοντας την Γαλήνη τους, ανταλλάσσοντας Σοφία και Αγάπη. Η Αρμονία μέσα στο Κάτι ήταν το τραγούδι που σιγοψιθύριζε καθώς η Πληρότητα που ένοιωθε, του γεννούσε ένα αίσθημα Μακαριότητας – χαράς και αγαλλίασης.

Και ήταν τόση η χαρά του που εντελώς πηγαία, ένοιωσε την ανάγκη να την μοιραστεί. Και τα δυο του «άκρα» στροβιλίστηκαν στην Πρώτη του Κίνηση και το Ερωτικό τους ρίγος εκτινάχθηκε στο Χρόνο και στο Χώρο και το Κάτι  πολλαπλασιάστηκε σε άπειρες Φρακταλικές Μονάδες.

Ανάμεσα σ’ αυτές ήσασταν κι εσείς. Ήμασταν όλοι μας. Στην πρωταρχική ατόφια μας Κατάσταση, ένα Κάτι με δυο «άκρα», το (+) και το (–).

Και: «Ους το Κάτι συνέζευξε, ‘Θεοί’ μη χωριζέτω.»

Περισσότερα: Η Πύλη που Καταργεί το Απόρθητο

Πληροφορίες

Μαίρη Μπρούσου

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΡΕΥΝΑ

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε προσέξει κατά καιρούς ανθρώπους που γελούν με κάπως πιο ιδιαίτερο τρόπο, πράγμα που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους άλλους και από τα κλισέ ευγενείας που φορτώνονται "έτσι-θεληματικά" στις πλάτες των απανταχού παιδιών εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Επικεντρωμένοι στο Ελεύθερο γέλιο μπορούμε ν' ανακαλύψουμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και δεν εννοούμε απλά το αν είναι κάποιος από επαρχία ή από αστικό κέντρο, αν είναι γόνος λαϊκής ή αριστοκρατικής οικογένειας, αν πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια κλπ.

Περισσότερα: Το Αποκαλυπτικό Γέλιο