-
Πληροφορίες
- Ειρήνη Λεονάρδου
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
Μια πιθανή εκδοχή είναι πως όλα άρχισαν εκείνη τη στιγμή που αποφασίσαμε να ανοίξουμε το πιθάρι της Πανδώρας. Ή κατά άλλους, όταν η Εύα δάγκωσε το μήλο, αλλά γιατί να ρίξουμε το φταίξιμο μονάχα στην καημένη την Εύα; Μια άλλη, πιθανότερη εκδοχή, είναι πως όλα αρχίζουν κάθε φορά που ένα βρέφος μαθαίνει να μιλάει. Κάθε φορά που ο ρευστός και γεμάτος αισθήσεις Κόσμος του αρχίζει να καλουπώνεται σε λέξεις. Χρώματα, ήχοι, γεύσεις και αγγίγματα αποκτούν ονόματα και η έμφυτη χαρά της ζωής στριμώχνεται σε πέντε μόνο γράμματα: γέλιο.
Και πριν καν αντιληφθούμε πού ήμασταν και πού βρεθήκαμε, αρχίζουν τα καταναγκαστικά έργα. Μη αυτό, όχι εκείνο, ξύπνα χαράματα να πας σχολείο κι αν είσαι από τους «τυχερούς» ξύπνα χαράματα να πας στη δουλειά. Και σταδιακά, ή ξαφνικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, «ξυπνάμε» και αρχίζουμε να κλαίμε τη μοίρα μας ή «επαναστατούμε». Νοιώθουμε πως δεν μας κάνει αυτή η κατάσταση, δεν μας αρέσει, θέλουμε να την αλλάξουμε. Ναι, αλλά πώς; Και διαλέγουμε ένα από τα πολλά δόγματα ή κόμματα για να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας και να περιχαρακωθούμε γι’ άλλη μια φορά. Και το χειρότερο είναι πως, αυτήν τη φορά, το κάνουμε μόνοι μας, οικειοθελώς! Όμως το κάνουμε μιμητικά. Γιατί έτσι μας έμαθαν. Και δεν μας περνά καν από τον νου - αχ, αυτός ο νους - να ξεμάθουμε! Να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να σταθούμε να παρατηρήσουμε τον Κόσμο σαν απλοί θεατές κι ενώ ζούμε ακόμη μέσα του να μην ανήκουμε πια σ’ αυτόν και στην «τρέλα» του. Να παραφυλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αντιδράσεις του. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε το κωμικοτραγικό της κατάστασης, να σταματήσουμε την αντίδραση και να αρχίσουμε τη δράση.
Περισσότερα: Το Μυστικό του Χαμένου Παράδεισου
