Ανείπωτες αισθήσεις, μέσα μου, ξυπνούν
Οσμές παλιές και ήχοι με καλούν
Γίνομαι ένα μ’ εκείνη τη Γη
Τη Γη την Ζωντανή, την Ιερή.
Ακολουθώντας μονοπάτια φιδογυριστά
Γυρίζω πίσω σε δάση δροσερά
Εκεί που οι άγριοι σύντροφοί μου κατοικούν
Εκεί που πια οι λέξεις, δεν θα χρειαστούν.
Κι έχουμε τα δόντια μας γυμνά
Στην ράχη μας την τρίχα ορθωμένη
Όταν ο λόγος πλέον δεν περνά
Τότε μονάχα η Μάχη απομένει!
Ειρήνη Λεονάρδου - oneirocosmos.gr ©