Πάει καιρός που ξεκινάει το φαινόμενο, εδώ και μια εικοσαετία περίπου έως και τα πολύ πρόσφατα χρόνια, μια μερίδα του κόσμου της (εσωτερικής) αναζήτησης, να βλέπουν για κάποιες νύχτες ένα, μέσες άκρες, κοινό όνειρο, αναδυόμενο από τα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου. Κύριο θέμα ήταν ένας δυστοπικός κόσμος, με έρημους δρόμους, απαγορεύσεις, και ολοκληρωτικά καθεστώτα που κυνηγούσαν τα μέλη κάποιας άτυπης "Αντίστασης". Φυσικά, αν και τότε υπήρχαν οι αντίστοιχοι σκοτεινοί οιωνοί για το μέλλον, κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να υποπτευθεί με σιγουριά ότι ένας τέτοιος κόσμος θα μπορούσε να επιβληθεί βίαια, εκβιαστικά - αλλά και εθελοντικά από πολλούς - στο άμεσο μέλλον και, μάλιστα, με σχεδόν τέτοια πανομοιότυπα χαρακτηριστικά όπως αυτά του, εν λόγω, ονείρου. Τώρα, θα πει κάποιος ότι το δίπολο "Εξουσία- Αντίσταση" είναι ένα χαρακτηριστικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο που ανέκαθεν διακινείται στο συλλογικό ασυνείδητο εδώ και αιώνες, ειδικά, όμως, σε περιόδους αλλαγών και ιστορικής καμπής αυτό γίνεται πιο έντονο. Σύμφωνοι, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, το όνειρο για μια δυστοπική κοινωνία δεν αφορά τόσο στην καταληκτική φάση μιας περιόδου αλλαγών, όσο στα συμπτώματα, στους φόβους, αλλά και στους πρώτους πόνους από τα "γεννητούρια" ενός εντελώς διαφορετικού κόσμου, τον οποίο επιχειρούν, με κάθε τρόπο, να προκαθορίσουν, να ελέγξουν και να ποδηγετήσουν οι συνήθεις (και μη) "ύποπτοι" της διαχρονικής ιστορίας.
Μέσα από μια άλλη οπτική, ως πρώτη φάση των πόνων της γέννησης, ο παρών κόσμος 'μας' μοιάζει σαν να περνάει μέσα από ένα σκοτεινό χωροχρονικό τούνελ (όπως στην κινηματογραφική ταινία "Interstellar", όταν το διαστημόπλοιο περνούσε μέσα από μια μαύρη τρύπα), προκειμένου να βγει σε έναν καινούργιο τόπο που θα σημάνει και την έναρξη της νέας περιόδου για το είδος των μελλοντικών ανθρώπων, είτε του "παλαιού" τύπου, είτε των "μεταλλαγμένων", ή και των "ενδιάμεσων". Όπου "παλαιός τύπος ανθρώπου", αυθαίρετα νοείται αυτός που αντιμετωπίζει τη ζωή δεσμευόμενος από το ιστορικό του παρελθόν, εκεί που ο "μεταλλαγμένος" τύπος έχει απολέσει / απαξιώσει την ιστορική του (και, γενικώς, την εσώτερη) μνήμη, ενώ ο "ενδιάμεσος" τύπος ανθρώπου, παρότι δείχνει να προσελκύεται περισσότερο από το σύγχρονο μοντέλο του μεταλλαγμένου τύπου, δηλαδή, ενός πληροφοριακά κατακλυσμένου αλλά συνειδησιακά και αντιληπτικά ευνουχισμένου ανθρώπου, εν τούτοις, ανησυχεί, γιατί νιώθει ότι κινείται σε μονοπάτι χωρίς βάσεις και έρμα. Και οι δύο τύποι ("μεταλλαγμένος" και "ενδιάμεσος") είναι οι περισσότερο επιρρεπείς στη μελλοντική φυλακή της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε μέσα σε αυτό το σκοτεινό τούνελ, υπάρχει η δυνατότητα να ξαναδούμε το παρελθόν εκ νέου και από διαφορετική προ-οπτική, να ρίξουμε ματιές σε πιθανά μέλλοντα, να αντιληφθούμε τις παραμορφώσεις και τις πιέσεις πάνω στην ανθρώπινη και τη γήινη υπόσταση, αλλά και να διαπιστώσουμε τα χαρακτηριστικά σημάδια μιας 'σκιερής' νοημοσύνης που μέσω αχυρανθρώπων σε σημαντικά πόστα, μπορεί να παρεμβαίνει στα πεπραγμένα. Και όλα αυτά, εάν και εφόσον αντιληφθούμε τις δυνατότητες της εποχής και των χαρακτηριστικών σημαδιών που μας προ-ειδοποιούν για τα μελλούμενα.
Επομένως, όσον αφορά στον χρόνο, ένας λόγος που μπορεί κάποιοι να νοσταλγούν πιο συστηματικά το παρελθόν, φτάνοντας να ζουν περισσότερο μέσα σε αυτό παρά στο παρόν, δεν είναι μόνο επειδή βρίσκουν κάποιο καταφύγιο σε σχέση με τη δυσοίωνη / δυσάρεστη κατάσταση σήμερα, αλλά, ασυνείδητα, βρίσκουν και την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν διαφορετικά αυτά που έζησαν, να ανακαλύψουν στοιχεία που μέχρι πρότινος, ή και κάποτε, ήταν αθέατα, και ίσως να ξανα-ξεκινήσουν από διαφορετική αφετηρία μια καινούργια εκδοχή του εαυτού τους. Συν τοις άλλοις, η συνειδητοποίηση του χρόνου ως διάσταση και μέσο για να επισκεφθεί κάποιος γνώριμα ή και νέα (παράλληλα) παρελθόντα που διαμορφώνουν νέα μέλλοντα, αποτελεί εμπειρικά ένα είδος κβαντικού άλματος, το οποίο, στο ζενίθ του, αγγίζει αυτό που υποθετικά κάποιοι ονομάζουν ως 4η και 5η διάσταση.
Από την άλλη, οι παραμορφώσεις και πιέσεις πάνω στην ανθρώπινη και τη γήινη υπόσταση, όπως η αύξηση της αντήχησης Schumann, η αύξηση της σεισμικής δραστηριότητας, η ενεργοποίηση ηφαιστείων, οι έντονες καιρικές μεταβολές κλπ. νοούνται ως μια φυσική εξέλιξη μέσα στο τούνελ. Σε συνδυασμό, όμως, με την τεχνητή ηλεκτρομαγνητική ρύπανση (electrosmog, ακτινοβολίες 5G), πληροφοριακή και οπτικο-ακουστική ρύπανση, επεμβάσεις στο ανθρώπινο σώμα ("για το καλό μας") και επεμβάσεις στην κοινή λογική (πάλι "για το καλό μας"...), δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα που, απλά, οι όποιες πιέσεις πάνω μας μεγιστοποιούνται σε τέτοιο βαθμό που το σώμα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, ενώ ο νους θολωμένος και καταπονημένος εύκολα οδηγείται να υιοθετήσει μια παραμορφωμένη λογική (ή και μη-λογική) φθοράς και αποδόμησης.
Οδηγοί στη διευρυνόμενη φθορά και τον παραλογισμό, εξακολουθούν και παραμένουν οι εξαγορασμένοι αχυράνθρωποι σε πόστα δύναμης και οι πιστοί της σκιερής νοημοσύνης, οι οποίοι, ως άλλοι "λαγοί", παρασύρουν τις ανυποψίαστες μάζες ανθρώπων να πέσουν μέσα στις παγίδες των αποτρόπαιων κατοίκων των τούνελ αυτών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών", ο Φρόντο έπεσε στην παγίδα του Γκόλουμ, όταν βρέθηκε μπλεγμένος στον ιστό της αραχνοειδούς Σέλομπ στο δρόμο για την Μόρντορ.
Μια άλλη εκδοχή που, πιθανώς, συμπληρώνει τη συνολικότερη εικόνα των πιέσεων και των παραμορφώσεων που δέχεται η ανθρώπινη υπόσταση και λογική, είναι αυτή της φυσικής μυητικής διαδικασίας. Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα βρίσκεται μέσα σε σκοτεινό τούνελ, αναπόφευκτα δοκιμάζεται όταν ανοίγεται απέναντι στο χάος, στις διασταυρούμενες πραγματικότητες, στον παραλογισμό και στις στρεβλώσεις που προκαλούνται από την "συνάντηση", ή και τα "αγγίγματα", με αποτρόπαιες καταστάσεις και κόσμους ενώ, κατά την περιστροφική κίνηση μέσα στην σήραγγα, τη μια στιγμή μπορεί να διαθέτει κάποιος μια λογική και, όταν αλλάξει γωνία (ας πούμε κατά 180 μοίρες), αυτή η λογική να περνάει στην αντίθετη θέση και να αντικαθίσταται από την μη-λογική. Ή, σωστότερα, να ανοίγεται στο παράθυρο του παραλογισμού.
Με αυτήν την οπτική, κάθε επαφή με ασυνήθιστες καταστάσεις και συμπεριφορές δεν θεωρείται ασυνήθιστη, όταν έχει ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Παρά ταύτα και μέχρι κάποιο βαθμό, το διαμορφούμενο σκηνικό είναι καλύτερα διαχειρίσιμο από αυτόν που διαθέτει μνήμη, μπορεί να κινηθεί στο σκοτάδι με ένστικτο και αντίληψη και, την ίδια στιγμή, είναι έτοιμος να αφήσει πίσω του "βαρίδια" που τον δυσχεραίνουν στην κίνηση. Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση, είναι το να μπορεί κάποιος να θυσιάσει κάτι που θα τον φέρει σε τέτοια θέση που θα αποφύγει τη "μεγάλη θυσία".
Συνοψίζοντας, είναι λάθος οι δυστοπίες του σήμερα να αντιμετωπίζονται ως ο μοναδικός ή αμετάκλητος προορισμός, αλλά περισσότερο ως το σύμπτωμα μιας πορείας, μέσα στην οποία κάποιοι επιχειρούν να κλειδώσουν τον κόσμο σε ένα πιθανό μέλλον, το οποίο, όμως, δεν δύναται να σταθεροποιηθεί όσο βρισκόμαστε μέσα στη ρευστότητα του τούνελ. Μέσα σε αυτήν τη ρευστότητα και παρά τη σκοτεινιά που επικρατεί, υπάρχει ακόμη το δικαίωμα στην επιλογή, που εξαρτάται, όμως, από το αν θα συναινέσει κάποιος στην ατζέντα ανερμάτιστων και ημίτρελων ή αν θα αδράξει την ευκαιρία να βιώσει τον κόσμο-χωρόχρονο που επιθυμεί.
Βασίλης Μαθιουδάκης / Oneirocosmos.gr ©
