Υπάρχει μια εξουσία, που κατάφερε μέσα στο πέρασμα των αιώνων, να παραμείνει αλώβητη, ενώ κάποιες άλλες πέρασαν στην λήθη και ξεχάστηκαν, χωρίς καν οι νεότεροι να τις θυμούνται! Πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκείνη η εξουσία, αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό ώστε να μπουν οι μάζες σε ένα δρόμο ή μία εμψυχωτική μάχη, δίνοντας κάποιοι ακόμα και τη ζωή τους για αυτήν.
Όσοι από εσάς σκέφτεστε με την λογική των επιπέδων, ήδη καταλάβατε πως σας μιλάω για την κοσμική εξουσία ή αλλιώς Δόγμα. Φυσικά οι ιδρυτές, του κάθε σημερινού Δόγματος, στην εποχή τους θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν οι αιρετικοί και οι βλάσφημοι, όπως φυσικά θα ήταν και σήμερα, αν ξεκινούσαν μια παρόμοια προσπάθεια!
Αλήθεια, πιστεύετε πως αν ερχόταν σήμερα ένας θεόσταλτος άνθρωπος, που θα αναιρούσε τα υπάρχοντα πιστεύω, όπως έκανε στην εποχή του ο Χριστός, δεν θα θεωρούνταν βλάσφημος ή τρομοκράτης και επικίνδυνος για την μάζα; Ίσως τελικά κάθε σοφός ή θεόσταλτος άνθρωπος, ήταν ένας επαναστάτης, ένας αμφισβητίας ή αν θέλετε ένας μοντερνιστής της εποχής του! Το σίγουρο είναι ότι κανένας από όλους αυτούς δεν περίμενε μέσω των ιδεών του να υπάρξει κάπου στο μέλλον, μια φανατική και μονόπλευρη κλίκα. Ίσως το μόνο λάθος τους ήταν ότι, σχεδόν όλοι οι ιδρυτές, μίλησαν για μια και μοναδική αλήθεια. Κάτι που χρησιμοποιήθηκε από τις μετέπειτα εξουσίες των ιδεών, ως όπλο «πειθούς» προς τον όχλο και τακτική ψυχολογικής εκμάθησης των ιδεών.
Ξέρω ότι τώρα κάποιοι ξεροκαταπίνουν και λαχταρούν να ζούσαμε σε εκείνη την ωραία εποχή, που με αυτά που λέω θα με έριχναν ευχάριστα στην πυρά ως άνθρωπο του Κακού! Κύριοι να είστε σίγουροι ότι και σε εκείνη τη χρονική περίοδο, οι απόψεις μου θα ήταν οι ίδιες ακριβώς, χωρίς κανένα φόβο και κανένα πάθος!
Τώρα, το πώς ταιριάζει το «αγαπάτε αλλήλους» με τη μέθοδο της πυράς είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα! Άλλωστε πάντα πίστευα πως η μία και μοναδική αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αλήθεια και αυτό γιατί ζούμε σε ένα μεταβαλλόμενο Κόσμο όπου το νέο πάντα διαδέχεται το παλιό. Ωστόσο σε αυτό το κείμενο, θα ασχοληθούμε με κάτι αρκετά παλαιό, αλλά από άλλη οπτική γωνία. Ξέρω ότι κάπου παρακάτω, ορισμένοι θα θεωρήσουν ότι προσπαθώ να επιτεθώ στην πίστη τους. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τα κείμενα μου τότε θα έχουν αντιληφθεί ότι θεωρώ την πίστη ένα από τα κλειδιά δύναμης, αλλά από την άλλη έχω την πεποίθηση ότι ο φανατισμός είναι ένα από τα νοητά κλουβιά του σήμερα και ταυτόχρονα ένα από τα λουκέτα που κρατά για τον άνθρωπο κλειδωμένη την γνώση!
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ
Ένα από τα θέματα που τον τελευταίο καιρό έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, από την πλευρά κάθε χριστιανικού δόγματος, είναι ο περιβόητος και πολύ διαφημισμένος «Κώδικας ντα Βίντσι».
Πολλοί είναι εκείνοι που κατηγορούν τον ίδιο τον συγγραφέα του βιβλίου Νταν Μπράουν για διασπορά αιρετικών ιδεών προς το κοινό! Ενώ στην αντίπερα όχθη βλέπουμε τους διανοούμενους να υποστηρίζουν ότι η στάση του ιερατείου είναι φανατισμένη και παραλογή. Παρόλο που η επίσημη θέση της ορθόδοξης εκκλησίας είναι καθαρά ουδέτερη. Ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο;
Όπως φαίνεται από τα γεγονότα που προηγήθηκαν, o Nταν Μπράουν έφτιαξε μέσα από άγνωστες, για το ευρύ κοινό, γνώσεις, μια μοντέρνα νεομυθολογία! Ωστόσο, ο κορμός της ιδέας στηρίζεται σε πιστεύω που ανήκουν σε καθαρά μυστικιστικούς κύκλους και από την πλευρά του το ιερατείο, θα έλεγα πως έχει δίκιο να φωνάζει.
Για παράδειγμα, οι Βησιγότθοι δεν δέχονταν την θεϊκή φύση του Ιησού και παραδέχονταν την σεξουαλική ένωση του Χριστού με την Μαρία την Μαγδαληνή υποστηρίζοντας μάλιστα ότι οι ίδιοι είναι οι Μεροβίγγειοι απόγονοι του Ιησού, αιώνες πριν ο Ντάν Μπράουν υπάρξει πάνω στην Γη!
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν ένας από τους υποστηριχτές της ιδέας των θεϊκών απογόνων και μάλιστα θεωρούσε τον εαυτό του έναν από αυτούς. Ωστόσο, υπάρχουν και πιο πρόσφατοι συγγραφείς που είχαν διατυπώσει την ιδέα όπως οι Μπέιτζεντ Λίνκολν και Λέιγκ που το 1981 στο βιβλίο «Holy blood Holy grail» ανέφεραν μέσα σε τόσες άλλες θεωρίες συνωμοσίας και το μυστικό γάμο του Ιησού με την Μαγδαληνή. Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το έργο «Τελευταίος Πειρασμός» του Καζαντζάκη!
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Νταν Μπράουν προσπάθησε να ενοποιήσει με το βιβλίο του όλες τις παρόμοιες απόψεις ενώ ταυτόχρονα έκανε παγκόσμια διαφήμιση της ιδέας, κάτι που οι προγενέστεροι του δεν είχαν πετύχει. Θα ήταν πιο σωστό να πούμε πως θέρισε, κυριολεκτικά, όσα είχαν σπείρει οι άλλοι με μεγάλη επιτυχία.
Γιατί όμως τόσος ντόρος από το ιερατείο; Η απάντηση μου σίγουρα δεν θα είναι εκείνη που περιμένετε! Το ιερατείο δεν ενοχλείται τόσο για τις αιρετικές ιδέες του «Κώδικα ντα Βίντσι» -άλλωστε τέτοιου είδους ιδέες γεννιόνται και γράφονται σχεδόν καθημερινά- όσο γιατί το θέμα αγγίζει έναν απαγορευμένο τομέα προς το ευρύ κοινό που ανήκει στον σεξουαλικό αποκρυφισμό.
ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Αφήνοντας πίσω μας τον περιβόητο «Κώδικα ντα Βίντσι» θα μπούμε σε ένα κεφάλαιο που δεν ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας κάποιου συγγραφέα, αλλά ούτε στους απόκρυφους κύκλους. Όσα θα αναφερθούν παρακάτω, ο κάθε αναγνώστης μπορεί να τα βρει μέσα σε ιερά κείμενα της Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας και να τα διασταυρώσει για του λόγου του αληθές.
Από την εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και να διδάσκομαι την χριστιανική παράδοση, μου γεννήθηκαν δεκάδες ερωτήματα. Μερικά από αυτά είμαι σίγουρος πως θα βασανίζουν και εσάς, όπως για παράδειγμα, το πως καταγόμαστε από τον Αδάμ και την Εύα, όταν τα παιδιά τους ήταν μόνον ο Κάιν και ο Άβελ! Πού βρέθηκαν οι γυναίκες για να αναπαραχθεί το είδος μας;
Πώς έχουμε ελευθερία στην βούληση όταν ο Ιούδας ήταν προκαθορισμένο να προδώσει τον Χριστό; Πώς ο Θεός και ο Διάβολος, δυο κατεξοχήν ανώτερες Οντότητες βάζουν στοίχημα πάνω στην ζωή του Ιώβ;
Ξέρω, όλα τα παραπάνω είναι ερωτήσεις που έχουν ως απάντηση το «άγνωστες οι βουλές του Κυρίου» ή «Πίστευε και μη, ερεύνα»! Φυσικά κι εγώ από την πλευρά μου θα ανταπαντήσω χριστιανικά σε όσους ξεστομίζουν τα παραπάνω. Κύριοι, του «πίστευε και μη, ερεύνα», μάθετε να διαβάζετε σωστά! Γιατί στο "μη" υπάρχει ένα σημείο στίξης, ένα κόμμα, κάτι που δίνει άλλη σημασία στην φράση. Με λίγα λόγια, δεν σημαίνει να μην ερευνούμε αλλά, αντίθετα, εσύ που πιστεύεις και εσύ που δεν πιστεύεις ερεύνησε!
Βέβαια, θα σας παραπέμψω και στο «ερευνάτε τας γραφάς»! Ακολουθώντας λοιπόν την παραπάνω ρήση, θα μπούμε σε πιο βαθιά νερά ερευνώντας κάποια από τα κομμάτια των γραφών που μας γεννούν ακόμα μεγαλύτερα ερώτημα! Και ξεκινώντας από το άγνωστο σε όλους Όνομα του Θεού που, ωστόσο από ό,τι φαίνεται, δεν είναι και τόσο άγνωστο! Εφόσον αν ρίξουμε έστω και μια απλή ματιά στα ιερά κείμενα, θα βρούμε αρκετά ονόματά Του.
Σήμερα είναι γνωστός ως Αιώνιος ή Ύψιστος, όμως στο Ίων {1,13} διαπιστώνουμε ότι ο προφήτης Ιωνάς προσπαθεί να ξεφύγει από την επικράτεια του Αιώνιου! Στο Δευτερονόμιο ο Θεός παρουσιάζεται πάλι ως Αιώνιος αλλά και θεός όλων των άλλων θεών! Εδώ βέβαια μας έρχεται στο νου η άποψη των Γνωστικών που υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Θεός ανέθεσε την επικράτεια του σε άλλους θεούς. Και φυσικά εδώ υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα. Πώς ο προφήτης Ιωνάς, προσπαθεί να ξεφύγει από τον Αιώνιο όταν αυτός είναι ο Θεός του; Και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι θεοί; Είναι υπαρκτοί ή αναφέρονται μεταφορικά;
Η απάντηση έρχεται από τον Δανιήλ που ο ίδιος τους μνημονεύει ως υπαρκτούς και δευτερεύοντες θεούς στον στοίχο {11,36}. Ωστόσο ο Αιώνιος έρχεται σε αντίθεση με τα παραπάνω, στο II Ησαΐα {45,7} όταν λέει, «Είμαι ο Αιώνιος και δεν υπάρχει κανένας άλλος / δημιουργώ τα σκότη και φτιάχνω το φως / δίνω ευτυχία και δημιουργώ την κακοδαιμονία.». Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Αιώνιος παρουσιάζετε ως μια ενοποιημένη μορφή του Καλού και του Κακού, καταργώντας ουσιαστικά την ύπαρξη του διαβόλου.
Ελέγχοντας κυριολεκτικά τα πάντα μέσα στην Ύπαρξη! Θα έλεγα πως ο παραπάνω στοίχος δίνει κάποιες σαφείς απαντήσεις στους σκεπτικιστές και στους γνώστες.
Προχωρώντας περισσότερο στο θέμα των ονομάτων του Θεού, θα βρούμε εμπρός μας το όνομα "Χορέβ" που δεν είναι άλλος από τον θεό που συναντά ο Μωϋσής στο όρος Σινά. Ο Μωϋσής όταν ήρθε σε επαφή με τον Θεό και του ζήτησε να του πει «ποιος είναι», του απάντησε ότι Είναι ο ΟΝ. Σημειώστε ότι η λέξη «ον» σημαίνει Ύπαρξη. Με απλά λόγια ο Θεός δεν έδωσε το όνομα του και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε όλες της μαγικοθρησκευτικές παραδόσεις, αφού σύμφωνα σχεδόν με όλες, όποιος κατέχει το πραγματικό όνομα κάποιας οντότητας μπορεί και να την ελέγχει! Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αν λεχθεί το πραγματικό όνομα του Θεού μέσα στη Δημιουργία, θα καταστραφεί ο Κόσμος!
Στο βιβλίο των Κριτών, στο κεφάλαιο II ο δικαστής Ζεφθαίος μιλά για έναν Αιώνιο και Μοναδικό Θεό που τον αποκαλεί "Κεμώχ". Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αποκαλείται ως "Γιαχβέ" ή αλλιώς "Ιεχωβάς" και είναι ο θεός που έχει κάνει συμφωνία με το λαό του Ισραήλ. Στην Γένεση, ο Θεός αποκαλείται "Ελοχίμ", ένα όνομα που μας παραπέμπει στον πληθυντικό και όχι στον ενικό αριθμό! Η διαπίστωση λοιπόν είναι ότι ο ένας και μοναδικός θεός έχει χιλιάδες πρόσωπα, χιλιάδες ονόματα, αλλά αναπάντητο μένει το ερώτημα το ποιο είναι άραγε το πραγματικό Του όνομα! Η μήπως τελικά έχουμε να κάνουμε με άπειρες μορφές που κάτω από την ανθρώπινη σκέψη μας τις ενοποιήσαμε σε μία;
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ
Πολλοί από τους φανατικούς υποστηριχτές του χριστιανισμού μιλούν για την μοναδικότητα του Δόγματος και της Αλήθειας τους. Η ιδέα του χριστιανισμού ως οργανωμένο σύστημα όμως, υπάρχει εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια. Σε αντίθεση με αλλά Συστήματα που προϋπήρξαν από πολύ παλιότερα και για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, στην επιφάνεια της Συλλογικής Συνείδησης, ως Πίστη.
Εκτός όλων των παραπάνω, θεωρούν το Δόγμα τους ως το πρώτο ιδεολογικό οικοδόμημα που μίλησε για ορισμένα πράγματα στον κόσμο, όπως για παράδειγμα την έννοια του ενός και μοναδικού θεού!
Η πραγματική αλήθεια όμως βρίσκετε πάντοτε στην ίδια την προϊστορία που ό,τι έχει «γράψει», όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να το θάψουν, δυστυχώς για εκείνους, δεν μπορεί να ξεγραφεί. Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά στις θρησκείες του παρελθόντος, θα διαπιστώσουμε αρκετές ομοιότητες με τον χριστιανισμό που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο χριστιανισμός αντέγραψε κάποιες αρχέτυπες ιδέες ή ότι το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε στην Ιστορία, σαν ένα χρονικό επαναλαμβανόμενο συνεχές.
Ο ίδιος ο χριστιανισμός διαφέρει σε σχέση με τις άλλες θρησκείες στην πίστη ότι υπάρχει μόνον αυτός ο Κόσμος και κανένας άλλος. Για να γίνω πιο κατανοητός, δέχεται ως ενιαίο σύνολο τον εδώ Κόσμο με τον οποιοδήποτε μετέπειτα -φανταστείτε το σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας- σε αντίθεση με άλλες θρησκείες, όπως για παράδειγμα τον βουδισμό, που δέχεται την ύπαρξη άλλων Κόσμων και Επιπέδων.
Ας δούμε όμως τις ομοιότητες που αναφέραμε πιο πάνω και το προγενέστερο των διαφόρων ιδεών. Το 1350 π.Χ. ο βασιλιάς της Αιγύπτου Αμενχοτέπ Iν προσπάθησε να φέρει στην χώρα τον μονοθεϊσμό και την λατρεία του Άτονα. Στην Αίγυπτο έχουμε και την πρότερη λατρεία της τριάδας ΙΣΙΔΑΣ-ΟΣΙΡΗ-ΩΡΟΥ, όπως και την πρώτη μορφή μοναχισμού που ακολουθούσανε οι πιστοί του Σέραπη.
Φυσικά ούτε και η ιδέα της πρόσκαιρης επίγειας ζωής οφείλεται στον χριστιανισμό, εφόσον «πρωτομάστορες» θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο Πυθαγόρας και ο Εμπεδοκλής.
Στο Ιράν και την λατρεία του ζωροαστρισμού των Μαλδαίων συναντάμε τον Προφήτη Σαονάν που ανασταίνεται από τους νεκρούς και ως αποστόλους έχει, κατά τυχαία σύμπτωση δώδεκα μαθητές! Ο Σαονάν θα επιστρέψει σύμφωνα με την παράδοση για να αναστήσει τους νεκρούς!
Ανάσταση των νεκρών έχουμε και στα ιερά κείμενα των Ινδών και πιο συγκεκριμένα στο κείμενο Ριγκβέδα. Ενώ, σφαγή των νηπίων ώστε να σφαγιαστεί μαζί τους και ο Εκλεκτός, έχουμε και στην περίπτωση του Κρίσνα Κάνσας, την οποία διατάσσει ο θείος του, Κρίσνα Μαθούρα.
Πολύ πιο προσιτή προς τον Χριστιανισμό είναι η λατρεία του Ήλιου και του Μίθρα που ξεκίνησε τον πρώτο αιώνα π.Χ. έως τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. Ο Μιθραϊσμός ήταν μια από τις πιο διαδεδομένες θρησκείες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής και ήταν ο πρώτος που ανέφερε τον μύθο του "Οίκου του Ψωμιού" ή αλλιώς της γέννησης του θεού Ήλιου στην Βηθλεέμ που τον προϋπαντήσανε οι Μάγοι οδηγούμενοι από το Άστρο. Σημειώστε επίσης ότι η μητέρα του Μίθρα ήταν η άσπιλη παρθένα που αποκαλούνταν "Αναχίτα" και η Βηθλεέμ η ιερή του πόλη, αν σας θυμίζει κάτι!
Φυσικά θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις προς σύγκριση, όμως θεωρώ ότι ο αναγνώστης ήδη έχει μπει σε μια σωστή ροή σκέψης. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλά από τα κομμάτια του Χριστιανισμού έχουν υιοθετηθεί από παλαιοτέρα μοντέλα θρησκειών. Θα ήταν πιο σωστό να πούμε πως ο Χριστιανισμός είναι εντέλει μια πρώτη μορφή παγκοσμιοποίησης των διαφόρων προγενέστερων θρησκειών, μια εντελώς ιδεολογική παγκόσμια ενοποίηση Δογμάτων.
Γρηγόρης Τσουκαλάς ©
