Όσοι άνθρωποι διαθέτουν μια υποτυπώδη αντίληψη και παρατηρητικότητα, διαπιστώνουν, εδώ και καιρό, ότι από το 2020 και την απαρχή της πανδημίας (;) του Covid-19 έως και σήμερα, τα γεγονότα τρέχουν απανωτά με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα. Στροβιλίζονται σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν κάποιος (ή κάτι) να τα κυνηγά.
Η επιτάχυνση αυτή ξεκίνησε με αφορμή την τρομοκράτηση γύρω από τον Covid-19, με τα γνωστά μέτρα εγκλεισμού και τα (εμμέσως πλην σαφώς εξαναγκαστικά) πειραματικά γενετικά τροποποιημένα σκευάσματα, προχωρώντας με φυσικές καταστροφές, σεισμούς, πόλεμο, σιδηροδρομικά δυστυχήματα (;), καταρρεύσεις τραπεζών, υπονοούμενες επικείμενες στενές επαφές τρίτου τύπου και ένα σωρό άλλα που πιθανότατα πρόκειται να ακολουθήσουν ή ακόμη και να παραταθούν σε βάθος χρόνου τα ήδη υφιστάμενα συμβάντα.
Στο σημείο αυτό, να πούμε ότι δεν είμαστε “μάντεις κακών” αλλά λογικά άτομα με την ανθρώπινη εγκεφαλική ιδιότητα να διακρίνουν μοτίβα (patterns). Και κάπως έτσι, ενώ φαινομενικά τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν άσχετα μεταξύ τους, σε ένα διαφορετικό επίπεδο πραγματικότητας, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, συνδέονται με έναν μη-γραμμικό, κβαντικό ή, απλά, “μαγικό” τρόπο που, όμως, δεν θα αναλύσουμε στην παρούσα φάση - τουλάχιστον όχι με τη λογική που προσεγγίζεται από τους περισσότερους, ερευνητές ή μη.
Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ, είναι το γεγονός ότι τα συμβάντα αυτά είναι συνήθως ευρείας κλίμακας, ενώ κάποια από αυτά διαδραματίζονται ακόμη και σε επίπεδο μέγα-κόσμου, δηλαδή, όχι απλά διεθνώς με τα δεδομένα της Γης, αλλά ενδεχομένως εκτείνονται και πέρα από τα όρια του πλανήτη στο υπόλοιπο διάστημα, με όλες του τις γνωστές και άγνωστες διαστάσεις.
Για παράδειγμα, όλη η ιστορία με τον Covid-19 συνέβη σε διεθνές επίπεδο, ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία που απασχολεί γεωπολιτικά ήδη πάρα πολλές χώρες, ξεφεύγει από τα όρια του πλανήτη, επιτείνοντας τις αντιπαραθέσεις και τους ανταγωνισμούς σε επίπεδο δορυφορικών πληροφοριών και κατασκοπείας.
Όμως όλα, μα όλα, αυτά τα διαρκή αρνητικά γεγονότα που εισπράττουμε εδώ και τρία χρόνια στη σειρά (με αυξημένες πιθανότητες για συνέχιση τους), έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Όπως ότι τα θύματα που μετράμε είναι πάντα πολυάριθμα, από αρκετές δεκάδες που φέρνουν τα δυστυχήματα, μέχρι και εκατοντάδες χιλιάδες θύματα που έχουν οι πολεμικές συρράξεις και η πρόσφατη “πανδημία” (ή, καλύτερα, ο λανθασμένος χειρισμός της). Όπως είναι φυσικό, όλες οι περιπτώσεις συνηχούν αρνητικά στη συλλογική ψυχοσύνθεση, αφήνοντας ένα διαρκές αρνητικό αποτύπωμα στο συλλογικό ασυνείδητο.
Έχουμε, δηλαδή, μεγάλα γεγονότα, πολλά θύματα και, συνεπώς, μεγάλο αρνητικό αποτύπωμα στον Συλλογικό Ψυχισμό, o οποίος ήδη μοιάζει να βρίσκεται μέσα σε σκοτεινό τούνελ, εκτιθέμενος στο χάος και στις όποιες αποτρόπαιες παρουσίες/οντότητες διαβιούν σε τέτοιες συνθήκες, μια ιδέα που εξετάζουμε αναλυτικά στο άρθρο μας “Death Dreams”.
Επομένως, εκτός από τα άφθονα θύματα και τους πολλούς θανάτους, υπάρχουν και σκοτεινές παρουσίες που καιροφυλακτούν, αλληλεπιδρώντας με τα όσα τραγικά συμβαίνουν στον γνωστό κόσμο. Με άλλα λόγια, αίμα και σκιερές οντότητες - και, φυσικά, τίποτα από αυτά δεν αποτελεί μια τυχαία “σύμπτωση”…
Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά στην περίπτωση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, κάποιοι κάνουν λόγο για “θυσία” σε χθόνιες οντότητες νέων, ως επί το πλείστο, ανθρώπων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο μοναδικός, ή ο κύριος, λόγος που συνέβη το δυστύχημα είναι αυτός. Κατά αντιστοιχία, μπορούμε να φανταστούμε το ίδιο υπόβαθρο “θυσίας”, να ενυπάρχει και στον πόλεμο της Ουκρανίας (και όχι μόνο σε αυτόν), όπου εκεί μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, κατά βάση νέων ανθρώπων που καλούνται είτε να μαχηθούν είτε να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της εμπόλεμης κατάστασης. Άραγε, τι είδους θυσία να είναι αυτή; Ποιος, ή τι, τρέφεται ενεργειακά από μία τέτοια κατάσταση; Πάντως, όχι η ανθρωπότητα που ψυχορραγεί…
Ανακεφαλαιώνοντας, βλέπουμε ότι έχουμε καταστροφικά γεγονότα μεγάλης κλίμακας, με πολλά θύματα, έντονα αρνητικό αποτύπωμα στον Ανθρώπινο Ψυχισμό, πολλές “θυσίες”, και μια άτυπη, ανίερη συμμαχία ατόμων σε κομβικά πόστα που είτε εσκεμμένα είτε από αμέλεια ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα θλιβερά αυτά γεγονότα. Ενώ, από την άλλη, έχουμε αποτρόπαιες, χθόνιες (και μη) οντότητες που προσελκύονται, ευνοούν ή και πυροδοτούν, από την πλευρά τους, τα ίδια συμβάντα.
Μέσα από μια πιο εκπαιδευμένη, παρατηρητική και διεξοδική ματιά θα λέγαμε ότι τα γεγονότα, άλλοτε παράλληλα και άλλοτε διασταυρούμενα, είναι με τέτοιον τρόπο τοποθετημένα στον χώρο και στον χρόνο, ώστε συνηχώντας στο ίδιο μήκος κύματος - σε αυτό των αναρίθμητων θυμάτων και θυσιών - δεν μπορούν παρά να ανοίγουν την πύλη εισόδου προς τον κόσμο μας σε κάτι υπερμεγέθες και ασύλληπτο για την κοινή λογική, όπως μια σκοτεινή Διάσταση εκδηλωμένη μέσα από έναν διαστροφικό τρόπο θέασης της πραγματικότητας. Βέβαια, αυτού του είδους η στρεβλή θέαση προϋποθέτει την ύπαρξη και των αντίστοιχων φορέων, δηλαδή των εν δυνάμει διεστραμμένων ανθρώπων που σε αλληλεπίδραση με αλλοκοσμικές “μελανές” παρουσίες, λειτουργούν ως παραφυάδες της σκοτεινής κατάστασης και καλοδέχονται το θανατικό, τον πόνο και την τιμωρία, ως τον αναγκαίο όρο της επίπλαστης δύναμης τους. Νοσηροί όλων των, υλικών και άυλων, κοσμικών εκδηλώσεων ύπαρξης θέτουν εαυτούς υπεράνω και αρνούνται να μοιραστούν τον ίδιο πλανήτη/κόσμο με την πλειοψηφία των “περιττών” απόβλητων που χάνουν κάθε δικαίωμα στην Ύπαρξη εδώ και τώρα.
Το χειρότερο δε, είναι ότι στον διαστροφικό τρόπο θέασης της Μελανής Διάστασης, μυούνται καθημερινά και συστηματικά εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, υιοθετώντας την προδιαγεγραμμένη πορεία που κατασκευάστηκε για αυτούς, χωρίς αυτούς.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα μύησης στη Διάσταση αυτή, είναι η μαζική απάθεια μπροστά στον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης πυρηνικής σύρραξης - όπου κάποιοι εμφανίζονται να επιθυμούν φανατικά τη χρήση τέτοιων όπλων - η απροβλημάτιστη αποδοχή πολλών του ρόλου τους ως πειραματόζωα σε πλείστους τομείς - και, μάλιστα, ορισμένοι αυτοπροσφέρονται με ζήλο - ή ακόμη και η χαρακτηριστική απάθεια απέναντι στο επιβεβαιωμένο από επίσημους φορείς ενδεχόμενο της ύπαρξης εξωγήινης (ή αλλοδιαστατικής) παρουσίας στον κόσμο μας και στη διαστημική γειτονιά μας.
Σε γενικές γραμμές, έχουμε την επικράτηση του δίπολου ‘απάθεια / υστερία’ των πολλών απέναντι σε ό,τι απειλεί ουσιαστικά και συθέμελα την Ύπαρξη τους ή που, στην καλύτερη περίπτωση, προκαλεί τη μετάλλαξη τους σε υπο-είδος, με την έννοια ότι η μετάλλαξη αυτή γίνεται με φθίνουσα πορεία για την εξέλιξη του είδους.
Βέβαια, κάπου εδώ να διευκρινίσουμε ότι η σκοτεινή αυτή Διάσταση δεν είναι κάτι το καινούργιο αλλά κάτι που ανέκαθεν συνυπήρχε παράλληλα με τον γνωστό μας κόσμο, έστω και συγκαλυμμένα ή σε περιορισμένη κλίμακα που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή σε μια προβλεπόμενα υπνωτισμένη καθημερινή “ζωή”. Κι αυτό, έως ότου, να λάβουν χώρα κάποια ιδιαίτερα γεγονότα-σοκ που να αποδειχθούν αρκετά έντονα, ώστε να ανοίξουν την αναγκαία δίοδο μέσα από την οποία θα έρθουν στην επιφάνεια οι ποικίλες αρνητικές εκφάνσεις ενός, μέχρι πρότινος, αθέατου κόσμου. Ενώ, από μια άλλη οπτική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Μελανή Διάσταση είναι περισσότερο ξενική παρά σύμφυτη με την πραγματικότητα μας και απλά (;) τυχαίνει να χρησιμοποιεί το μαζικό θανατικό και την αλλοίωση της σωματικής και νοητικής υπόστασης σαν μέσο εκδήλωσης στο πεδίο μας.
Όπως και να έχει, η πιθανότητα να ακολουθήσουν γεγονότα (είτε τοπικά είτε παγκόσμια) που θα έχουν πάρα πολλά θύματα και που θα συνηχούν με το συλλογικό αρνητικό Ψυχικό Αποτύπωμα, ίσως να είναι κάτι σχετικά αναμενόμενο - τουλάχιστον με βάση τη δική μας οπτική - και η δήλωση αυτή δεν αποτελεί πρόβλεψη παρά διαπίστωση ενός ευρύτερου μοτίβου (pattern).
Παρ’ όλα αυτά, για κάποιους άλλους, όλο αυτό περί Μελανής Διάστασης μπορεί, μακροσκοπικά, να μοιάζει με ένα ακόμη σύμπτωμα μιας μακράς χρονικής περιόδου αναταράξεων, αλλαγών και απωλειών, ένα επώδυνο τούνελ μέχρι η νέα πραγματικότητα να βρεθεί σε ένα ευοίωνο σημείο ισορροπίας και λειτουργικότητας.
Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση όμως, τα σπερματικά συστατικά στοιχεία του αυριανού κόσμου μπαίνουν στις βασικές δομικές τους θέσεις σήμερα, και όσον αφορά στη δυσοίωνη για την ανθρωπότητα επιρροή, οι υπηρέτες της Μελανής Διάστασης εργάζονται ήδη εντατικά εδώ και αρκετό καιρό πάνω σε αυτό. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα πιθανό “ευτυχές τέλος” δεν είναι, απαραίτητα, νομοτελειακό, ενώ μόνο οι “ευσεβείς πόθοι” δεν θα μπορέσουν να σώσουν την κατάσταση.
Αυτό, όμως, που αποδεδειγμένα μπορεί να απενεργοποιεί την επέλαση της Μελανής Διάστασης, είναι η Διεύρυνση της Αντίληψης, οι μικρές αλλά κυρίως οι μεγάλες Πράξεις Ανυπακοής και Άρνησης Υιοθέτησης του αρρωστημένα παράλογου τρόπου σκέψης που διακινείται στα επίσημα και ανεπίσημα μέσα επικοινωνίας. Και τελευταία αλλά εξίσου σημαντικά, είναι η Επανασύνδεση (και όχι η αποκοπή) με το ιστορικό παρελθόν και την ιστορική αλήθεια, αλλά και η μέγιστη δυνατή Ενεργειακή & Διατροφική Αυτονομία σε σχέση με τις συμβατικές πηγές.
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, είναι τα “όπλα” που διαθέτει η Αυθεντική Ανθρωπότητα, απέναντι στους φυσικούς ή τεχνητούς της εχθρούς, και στα οποία έχει δυνατότητα πρόσβασης μέσω της Δύναμης της Πίστης σε ό,τι μπορεί να λειτουργήσει ως Συνειδησιακός Φάρος Μετεξέλιξης.
Βασίλης Μαθιουδάκης - Μαίρη Μπρούσου / oneirocosmos.gr ©
