Καθώς κινούμαστε μέσα σε φυσικούς, και μη, κόσμους, ψάχνουμε μονοπάτια ώστε να μπορέσουμε να πατήσουμε και να τα ακολουθήσουμε, ελπίζοντας πως θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα τόσο ουτοπικά πλασμένα, και ούτε θα έπρεπε να είναι έτσι. Ακόμα και αν βρούμε το μονοπάτι μας, δεν θα πρέπει να ευχόμαστε να είναι ασφαλές ή, τουλάχιστον, σίγουρο.
Μέσα από την αναζήτηση ωριμάζουμε, αποκτάμε γνώσεις και, κυρίως, αποκτάμε γνώση του εαυτού μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό το μονοπάτι της αναζήτησης είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να το ακολουθήσουμε όλοι, η αδράνεια δεν είναι λύση. Δεν μπορούμε να ωριμάσουμε διαβάζοντας απλώς ένα βιβλίο το οποίο να έχει τίτλο "How to be mature for dummies" και μετά να βροντοφωνάζουμε πως ωριμάσαμε και είμαστε έτοιμοι για όλες τις προκλήσεις της ζωής. Αυτά τα μονοπάτια είναι βιωματικά, μέσα από αυτά μαθαίνουμε να ζούμε σε ισορροπία με τον εαυτό μας, μαθαίνουμε τον εαυτό μας.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: ακόμα και αν δεν μπορούμε να βρούμε τον δρόμο, πρέπει να τον δημιουργήσουμε - ό,τι μένει σταθερό, αμετάβλητο απλώς πεθαίνει! Κάθε βήμα που κάνουμε, είτε εδώ είτε “εκεί”, είναι απλώς η δράση που φέρει μια αντίδραση, που φέρει μια κίνηση, μια ροή. Πρέπει να είμαστε όμως πολύ προσεκτικοί, είναι καλό να αναγνωρίζουμε ποιο είναι πραγματικό βήμα και ποιο όχι.
Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να πει, "έχω πάρει καλή ανατροφή από την οικογένεια μου, σέβομαι τους άλλους και δεν αντιμιλώ" και μετά από λίγο να αρχίσει να βρίζει κάποιον περαστικό, επειδή, κατά λάθος, τον σκούντηξε. Σε αυτήν την περίπτωση, υπάρχει μια πολύ καλή βάση για να ξεκινήσει κανείς το ταξίδι του, αλλά, στην πορεία, βλέπουμε μια έλλειψη συνειδητότητας. Παρατηρούμε πως ενώ το άτομο συνειδητοποιεί τι αρχές έχει πάρει από την οικογένεια του, δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ζει σε ένα ψέμα, νομίζοντας πως πράττει ό,τι έχει διδαχθεί.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πόσο απλή μπορεί να είναι η αδράνεια μας ή η αυταπάτη μας. Γιατί αν νομίζουμε πως ζούμε σύμφωνα με κάποιες αρχές, αλλά στην πραγματικότητα κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό, τότε αυταπατόμαστε, και γιατί όχι, να νομίζουμε πως αυτή η αυταπάτη μας, είναι ένα νέο μονοπάτι που μόλις δημιουργήσαμε.
Κάποιος θα έλεγε πως ακόμα και η αδράνεια είναι δράση - στην παρούσα φάση θα διαφωνήσω, η δράση παράγει έργο, η αδράνεια όχι!
Όμως, όλα αυτά δεν ισχύουν μόνο για αυτόν τον κόσμο, οι αυταπάτες, οι λάθος στροφές, τα πισωγυρίσματα... Κάθε βήμα έχει ένα ενεργειακό αποτύπωμα, καλό είναι να προσέχουμε που πατάμε, τι αφήνουμε πίσω μας (ποτέ δεν ξέρουμε ποιος θα μας ακολουθήσει) και τι συνεχίζουμε να κουβαλάμε επάνω μας. Πάντα θα έχουμε μαζί μας εχθρούς και συμμάχους, αν δεν ξεχωρίζουμε τι είναι αυτό που έχουμε, κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθούμε μπροστά σε απρόσμενα προβλήματα.
Καλό είναι, επίσης, να μην δημιουργούμε μονοπάτια που μας βολεύουν. Η δυσκολία, το χάος, το άγνωστο, όσο τρομακτικά και αν φαίνονται, έχουν την γοητεία τους, την μαγεία τους... Οπότε καλά ταξίδια να έχουμε, όποιος και αν είναι ο προορισμός μας...
Χρυσοβαλάντη Αθανασίου - Ονειρόκοσμος ©
